بیا که می‌کنمت ای نگار حور جمال / نثار جان، نبود لایق تو گر زر و مال
هزار بار فزون کرده‌ام تو را شب و روز / دعا به دولت و عمر و ثنا به جاه و جلال
شبی بیا که من بر درت نهم تا صبح / سرِ ارادت و تسلیم و عجز و بنده مثال
تو خواب بودی و تا دسته من فرو کردم / به چشم دشمنت این خنجر چو آب زلال
منم همیشه که تر میکنم درت شب و روز / زِ آب دیده که از خون شده‌ست مالا مال
زِ روی مهر و محبت بیا بخور ای دوست / غم مرا که مرا ساخت درد و غم پامال
چه میشود که بگیری بمالی از سر مهر / مرا تو دست و به سر، دستم ای خجسته مثال
تو نیز چون پدرت کرده‌ای به دادن خوی / که بود منبع احسان و معدن افضال
همه قبیله تو بودند یکسره پشت / برای عالی و دانی به گاه تنگی حال
به هر حیل که بود بر دل تو خواهم کرد / تو خوش بخواب که من‌کرده‌ام برای تو راست
قد شجاعت و مردانگی چو رستم زال / به شب نمی‌بردت هیچگاه تا ندهی
شبی نمیشوی آسوده تا تو را نکنند / خبر زِ راحتی ایتام و سیری اطفال
خوش آن ادیب که او میکند برادر تو / ادب که‌چون‌تو شود، در سخا و فضل وکمال
ترا که خرمی دل به دادن است، بده / که نیست مردم بخشنده را زیان و زوال
روا بود اگر امروز من تو ر ا بکنم / ثنا که نیست در جهان نظیر و همال
بده به مستحق و خوش بخواب تا بکند / خدا تلافی آنرا به ذره المثقال
فقط بگم مدامدو دوست دددااااریم.